Pokazywanie skonwencjonalizowanej reakcji nadawcy komunikatu w odniesieniu do określonego wycinka rzeczywistości jest jedną z podstawowych funkcji memicznych przekazów. Przybiera różne formy, jednak wszystkie sprowadzić można do zestawienia ze sobą dwóch domen (domena w językoznawstwie kognitywnym oznacza określony, choć abstrakcyjny, obszar wiedzy, istniejący w umyślę człowieka), z której jedna reprezentuje przedmiot reakcji, druga jest jej skonwencjonalizowanym (schematycznym, powtarzalnym) wykładnikiem. Zwyczaj obecny jest w cyberkulturze niemal od samych początków jej powstawania. Służyły temu emotikony, komiksy z rage faces i pierwsze image macro. Ujawnia także socjalizującą funkcję memów, których nadrzędnym celem jest oczywiście rozbawienie odbiorcy, ale jest to też próba kolektywnego opisywania świata i szukania wspólnych doświadczeń. Użytkownik może zaprezentować własną interpretację danego elementu świata rzeczywistego lub wirtualnego, a dzięki używaniu predefiniowanych reakcji jest precyzyjnie rozumiany. Miarą akceptacji przez pozostałych internautów określonej wizji rzeczywistość jest popularność danej realizacji i kolportowanie jej wśród pozostałych członków społeczności.

Najprostszy typ reakcji, charakterystyczny dla wczesnej fazy rozwoju memów, prezentuje powyższy schemat. Informacja o przyjeździe kanadyjskiego piosenkarza Justina Biebera zestawiona została z postacią zaczerpniętą z tradycji rage comics. Kierunek uszczegółowienia przebiega od komentowanego zdjęcia do komentarza wyrażonego bohaterem memów.

W późniejszym etapie rozwoju memów reakcje zaczęły przybierać bardziej złożoną postać. Przestały być prostymi zestawieniami, a zaczęto wykorzystywać je do tworzenia wielopoziomowych konceptualizacji, których pełne zrozumienie wymagało dostrzeżenie dodatkowych domen i ich wpływu na wydźwięk wypowiedzi. 

Memy szablonowe należą do najbardziej jednorodnej grupy kompozycji obrazkowych, której potrzebę wyróżnienia dostrzegli także inni badacze (Niekrewicz 2015b, Kołowiecki 2012). To z tym typem konstrukcyjnym kojarzone jest zazwyczaj pojęcie memu. Schemat ich działania jest prosty: skonwencjonalizowany obraz musi zostać uszczegółowiony przez unikalny tekst, który nawiązywać musi do stereotypowego zachowania konkretnego bohatera.

Innym typem konstrukcyjnym memów jest kompozycja, której członem głównym jest zidiomatyzowane wyrażenie, jakie utrwaliło się w świecie cyberkultury, w tradycji internetowego humoru obrazkowego. W przeciwieństwie do memicznych szablonów, warstwa ikoniczna jest tym w przypadku uzupełnieniem schematu, którego reguły wyznacza skonwencjonalizowana warstwa tekstowa. Nastąpiło odwrócenie kierunku uszczegółowienia przebiegającego pomiędzy podpisem a ilustrującym go obrazkiem. Przełamany został także paradygmat predefiniowanych elementów ikonicznych, które wcześniej były obligatoryjnym składnikiem memu. Wyrażenia językowe obecne w tym typie konstrukcyjnym mają postać idiomów niepodlegających modyfikacji lub idiomów z wolną pozycją, wymagającą uzupełnienia o jakiś element.